Wernisaż wystawy – Grzegorz Witek / rzeźba | halogorlice.info

Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów serdecznie zaprasza na wernisaż wystawy rzeźby Grzegorza Witka.

kiedy: 15 czerwca 2023 (czwartek), godz. 18

gdzie: oficyna dworska przy Kasztelu w Szymbarku

Wystawa prezentowana będzie do 11 lipca 2023 roku

Jerzy Brukwicki
CZŁOWIEK – NATURA – PRZEMIJANIE

Twórczość Grzegorza Witka – rzeźbiarza, autora obiektów i instalacji przestrzennych – to osobliwa opowieść o człowieku i jego relacjach z naturą, o ładzie i harmonii świata, o życiu i rytuałach codzienności, o trwaniu i przemijaniu. W kręgu zainteresowań i poszukiwań artysty, profesora warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych, znajdują się zagadnienia poruszające istotne, ważne dla człowieka sprawy. Są wśród nich kwestie wymagające obiektywnych i prawych rozstrzygnięć, związane z istnieniem i sensem życia, dobrem i złem, wolnością i zniewoleniem. Otwarty na wyzwania współczesności, na swój sposób odnosi się do ludzkich przeżyć, emocji i dokonań. Inspiruje go człowiek nieustannie zmagający się z przeciwnościami losu, uwikłany w realia codzienności oraz przyroda – tajemnicza, metafizyczna, spontaniczna i niepokorna…

Współczesny człowiek żyje zewsząd otoczony ludźmi, zwierzętami i roślinami, tysiącami przedmiotów, machin i budowli. Uwikłany jest w przeróżne wydarzenia i działania; osaczony gwarem, chaosem, nadmiarem informacji. Zatraca poczucie wartości, wyzbywa się wrażliwości. Pogłębiający się kryzys humanistyczny i ekologiczny utrudnia ludziom tworzenie sprawiedliwej, sensownej i przychylnej im przestrzeni życiowej. Rzeźby i obiekty Grzegorza Witka wzbudzają dojmujące refleksje na temat obecnego stanu rzeczy, prowadzą przemyślną grę z tradycją, zachęcają do rozwagi i  powściągliwości, do zmagań z istniejącymi uwarunkowaniami duchowymi i materialnymi, rejestrują upływ czasu.

W autokomentarzu do wystawy „Autorefleksja” w warszawskim Domu Artysty Plastyka (styczeń 2016) artysta napisał: Od dłuższego czasu zastanawiam się nad tym kim jestem, co robię i po co to robię. Będąc rzeźbiarzem, czasem artystą, noszę w głowie wiele różnych pomysłów, tematów. Niektóre z nich chciałbym ubrać w formę przestrzenną – artystyczną. Kiedy jednak wchodzę do pracowni i siadam przy kartce papieru by coś naszkicować, dopadają mnie myśli – czy to ma sens? Komu to potrzebne? Mógłbym rzeźbić portrety, figury ludzkie, kompozycje przedstawieniowe, ale na dzień dzisiejszy mnie to nie satysfakcjonuje, nie odpowiada na nurtujące mnie pytania. Moje prace często są abstrakcyjne, przybierają formy różnych brył – obiektów. I właśnie tu zadaję sobie pytanie… po co ja to robię i dla kogo? Jakiś kawałek gliny, czy fragment kamienia. Jednak siadam i rozmyślam nad tym fragmentem natury, natury która ma w sobie piękno i niesie ze sobą odpowiedzi na wszystko co mnie nurtuje. Prace które tworzę są zmaterializowanymi refleksjami dotyczącymi natury, upływającego czasu, duchowości, są swego rodzaju odpowiedziami na pytania, które sobie zadaję. Jednakże odpowiedzi te często nie zadawalają mnie, ponieważ to tylko odpowiedzi dla mojej wyobraźni. Ale co więcej mogę zrobić?

Wczesny okres twórczości rzeźbiarza to podsumowanie przeżyć z dzieciństwa i młodości, pogrążenie się we wspomnieniach o zapachu i kolorycie ziemi, powierzchowności i wnętrzu drzew, przezroczystości wody, ulotności powietrza. Czerpiąc z tradycji podkarpackiego folkloru, tworzył metaforyczne wyobrażenia rolniczych narzędzi i pojazdów („Taczka”, „Pług”, „Grabie”, „Zwycięzca”, „Wahadło”), które ukazują stosunek ludzi do codzienności i ich walkę z występującymi komplikacjami i utrudnieniami. Opowiadają o życiu, które toczyło się spokojnym rytmem, zgodnie z prawami natury; przywołują pamięć o zapomnianej przeszłości, uzmysławiają, że to przyroda, obecnie zdominowana i bezwzględnie wykorzystywana przez człowieka jest jedyną dla niego szansą na przeżycie.

Artystę fascynuje figura ludzka, dużo czasu poświęca rzeźbie portretowej. Ludzie mają po kilka twarzy: roześmianych i smutnych, pogodnych i posępnych, zamyślonych i rozważnych, pokazujących zadowolenie albo rozczarowanie. Nieomal od początku swojej drogi artystycznej realizuje cykl „Głowy”. W kameralnych, pozbawionych detali pracach nie chodzi o realność wizerunku portretowanej osoby, ale o przedstawienie jej ekspresji i zmysłowości, pasji i oczekiwań, złości i bezsilności, o symboliczny opis jej fizycznej i psychicznej obecności, o ujawnienie stanu pewności siebie lub nieśmiałości, zagubienia w labiryncie świata. Nieregularne głowy i główki, z nieostrymi, zamazanymi rysami twarzy, pojawiające się w wielorakich wyobrażeniach, przekazują prawdę o człowieku, wyrażają jego doświadczenia życiowe.

W latach 2002–2003 rzeźbiarz zrealizował wyjątkowy, bardzo osobisty cykl „Dialog”, poświęcony Panu Kazimierzowi, niedosłyszącemu i niedowidzącemu modelowi w jednej z pracowni rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. O tej realizacji napisał: Rzeźby z tego cyklu odzwierciedlają to, co mnie w tej chwili najbardziej nurtuje i interesuje – relacje między mną a osobą pozującą, między światem zewnętrznym a światem wewnętrznym. Z materiałów wybrałem ołów i gips, które nawiązując ze sobą kontakt, nawzajem się zestawiają, wyciszają, podejmują dialog. Cykl interesująco skomentowała w swoim tekście o artyście, zatytułowanym „O twórczości rzeźbiarskiej Grzegorza Witka”, Lena Wicherkiewicz, krytyczka sztuki, która stwierdziła: Próba zbliżenia się do wewnętrznego świata modela poprzez obserwację jego ciała, zmieniające się pozy i gesty, indywidualne zniekształcania spowodowane rutyną ruchów, przywdziewane maski i pancerze, stanowi o nim ciekawą wypowiedź. To swego rodzaju rozmowa z człowiekiem dokonywana rzeźbiarskimi środkami: poprzez oddanie kształtu, poprzez naturalizm i ekspresję, poprzez zastosowane materiały – ołów i gips. Te ostatnie, w sposób symboliczny, zdają się odzwierciedlać dwoistą naturę człowieka – duchowo-cielesną, a być może radość – smutek, także wewnętrzne rozterki, konflikty, jakieś nierozwiązywalne trudności. Niewielkie rozmiary figur przywołują kruchość człowieka, kruchość, nad którą rzeźbiarz z szacunkiem i uwagą się pochyla.

Grzegorza Witka inspirują kontakty człowieka z przedmiotem, ich umiejscowienie w czasie i przestrzeni, w konkretnych sytuacjach, coś co rodzi się między nimi – „pomiędzy”. Artysta nie pozostaje obojętny na przejawy niesprawiedliwości, bezprawia, przemocy, gwałtu. Solidaryzuje się z pokrzywdzonymi, upokorzonymi i sfrustrowanymi, dodaje im otuchy, dzieli się optymizmem. Poprzez swoje dzieła nakłania ludzi do uważnego, wnikliwego rozglądania się wokół siebie; przypomina o potrzebie  wolności i społecznej niezależności, apeluje do wzięcia odpowiedzialności za losy nie tylko swoje i najbliższych, lecz także całego świata. 

Opowiada o tym, co ponadczasowe, uniwersalne, ale komentuje także sprawy i zagadnienia aktualne. Z rozmysłem dystansuje się od klimatu doraźnej, rozpolitykowanej sztuki. Jego wypowiedzi o sytuacji  politycznej są rozważne i roztropne. Szkoda, że rzeźb i instalacji poświęconych tej tematyce do tej pory powstało niewiele („Tożsamość”, „Klatka”, „W imię…”). Wyróżnia je niebywała siła oddziaływania. Szczególnie intrygująca jest niewielka praca, zatytułowana „Fakty”, w której sponiewierany człowiek, zanurzony w bezmiarze okrucieństwa i odmętach krwi, uwięziony został w karabinowym, przezroczystym naboju.

O rozsądku i szaleństwie człowieka, uwarunkowaniach i możliwościach sterowania własnym postępowaniem, mechanizmach podejmowania decyzji, kwestii pamięci i tożsamości opowiada seria intuicyjnych, emanujących przenikliwą ciszą prac: „Homo Sapiens”, „Myśl”, „Pamięć”, „Sumienie”, „Witraż”, Ikona”, „Doskonałość”. Pełne zadumy, koncentracji i metafizycznych impulsów tworzą przestrzeń zachęcającą do rozważań o naszej osobowości, dowodzą o uzależnieniu istot żywych od wielu czynników i sytuacji, na które one nie mają wpływu. Podkreślają ludzką spontaniczność, bezradność, absurdalność. Stawiają pytania o sens życia, systemy etyczne i moralne, zasady wolności i niezależności. Wszystkie odnoszą się do znaczenia i roli umysłu, predyspozycji intelektualnych człowieka, jego zakresu rozumowania i tworzenia, efektów jego działalności.

Grzegorz Witek zadziwia stosowaniem wciąż nowych sposobów kształtowania rzeźb i obiektów, ich skalą treściową i emocjonalną, różnorodnością materiałów i tworzyw, z jakich zostały wykonane. Korzysta z drewnianych kłód i gałęzi, polnych kamieni, gliny, piasku, gipsu, marmuru, ołowiu, brązu, szkła, wody, silikonu, żywych roślin. Wykorzystuje ich osobliwe struktury i koloryt. W rzeźbiarskiej praktyce bardzo chętnie stosuje rozliczne substancje organiczne, gdyż są one świadkami dziejów Ziemi, nośnikami informacji o planecie na której przyszło nam żyć, dokumentują upływ czasu.

Ogromne wrażenie robią jego wielkoformatowe, kontemplacyjne realizacje przestrzenne („Pokora”, „Ołtarze – dla wody”, „Wędrowiec”) o koegzystencji przyrody i ludzi. Artystę niepokoją klęski żywiołowe, gwałtowne zmiany klimatyczne. Ukształtowane z połączeń drewna, wysuszonej, spękanej gleby, żywych roślin obiekty, ułatwiają widzowi zrozumienie istoty natury, poznanie dramatycznych skutków zderzenia ludzkiej działalności z siłą wiatru, żywiołem wody i ognia. Daleko idący rozdźwięk między człowiekiem i jego cywilizacyjnym środowiskiem a przyrodniczą substancją świata prowadzi do nieodwracalnych przekształceń klimatu i kataklizmów ekologicznych. Imponujące obiekty ostrzegają przed zbliżającymi się katastrofami i wynaturzeniami, totalnym zniszczeniem; zachęcają do poszukiwania globalnych rozwiązań. Ich monumentalna, surowa forma kontrastuje z kruchością materiałów wykorzystanych do ich stworzenia. Obok nich artysta tworzy kameralne, subtelne dzieła ujawniające silną potrzebę koegzystencji ludzi, zwierząt, drzew i traw, różnych kultur i religii. Stanowią one rzeźbiarskie moralitety o niefrasobliwych postępkach człowieka wobec świata przyrody, jego nieodpowiedzialnych działaniach prowadzących do biologicznego unicestwienia, do zagłady świata; prowokują wiele pytań o granice interwencji ludzi w struktury i egzystencję natury. Prace rzeźbiarza wzbudzają potrzebę szukania za wszelką cenę równowagi ekologicznej, ratowania lasów, pól, łąk, rzek, jezior i mórz, wody i powietrza.

Po latach Grzegorz Witek wrócił do cyklu „Głowy”. Stworzona w 2020 roku instalacja „I co dalej?” (monumentalna głowa z niewypalonej gliny, ułożona na drewnianych, masywnych noszach) to przenikliwa metafora ludzkiego życia, symbol przemijania, umierania. Zmusza widza do rzetelnej oceny własnych zamiarów i dokonań, wartościowania dążeń i uczynków. Jedną z ostatnich monumentalnych prac artysty jest rzeźba „Horyzont”, zrealizowana dwa lata temu podczas Sympozjum Rzeźby Współczesnej w Centrum Rzeźby Polskiej w Orońsku. Mój „Horyzont” to próba dotarcia do nakreślanego sobie celu, do pokładów możliwości twór czych człowieka i natury będącej ważnym drogowskazem codzienności – wyznaje jej autor. To wynik procesu przemiany materii (metalu i drewna), gdzie pod wpływem temperatury, ognia i kreacji człowieka, roztopiony metal, penetrując wnętrze wydrążonego pnia, krystalizuje nowy niewiadomy kształt. Działanie to pozostawiło trwały ślad przemiany materii, formy i myśli.

Grzegorz Witek – twórca wrażliwy i bezkompromisowy, o szczególnej umiejętności obrazowania i interpretowania ludzkiej egzystencji, jej sensu i wartości, urzeczony urodą natury, wzajemnymi powiązaniami tego, co niematerialne z materialnym – pomaga zrozumieć i skomentować istniejący porządek świata, jego istotę i logikę. Jego prawie trzydziestoletni dorobek artystyczny jest zróżnicowany, budzi silne emocje i doznania. Wpisał się w szeroko rozumiany nurt marzeń o wolności i niezależności, nurt niezgody na dekonstrukcję i rozpad świata, na bezmyślne niszczenie przyrody. Mówi o czasie, z którym związany jest niemal każdy aspekt ludzkiego żywota, każdy przejaw natury, nieuchronność przemijania. Śmiało, niekiedy brawurowo przekracza tradycyjne granice rzeźbiarskich reguł. Jest twórcą eksperymentującym. Odkrywa nowe prawdy o człowieku, zauważa nowe formy jego obywatelskiej świadomości i wrażliwości, ujawnia nowe przestrzenie sztuki. Dzieli się z nami tym wszystkim, co dla niego jest najistotniejsze.

Artysta wielokrotnie odwołuje się w swoich pracach do tradycji i ikonografii chrześcijańskiej, podejmuje tematy i wątki związane z duchowością, moralnością, godnością. Przejmujący „Frasobliwy”, ekspresyjny „Jan Chrzciciel”, uniwersalne „Ziarna” i „Akt tworzenia – nowy ja” uzewnętrzniają sens jego duchowych przemyśleń i przeżyć.

Grzegorz Witek urodzony w 1976 roku w Ciężkowicach. 1996 ukończył PLSP w Tarnowie. 1991-1992 – stypendysta Krajowego Funduszu na Rzecz Dzieci. 1996-2001 studia na Wydziale Rzeźby ASP w Warszawie; dyplom z wyróżnieniem rektorskim w pracowni rzeźby prof. Adama Myjaka. Od 2002 roku praca dydaktyczna na Wydziale Rzeźby macierzystej uczelni ( asystent prof. Jana Kucza, asystent prof. Piotra Gawrona ). W  2003 roku otrzymał stypendium Ministra Kultury i Sztuki. W 2010 rok uzyskał stopień doktora, w 2016 roku uzyskał stopień doktora habilitowanego w dziedzinie sztuk plastycznych dyscyplinie artystycznej – sztuki piękne. Od 2016 roku prowadzi Pracownię Rzeźby dla studentów I roku.

WYSTAWY INDYWIDUALNE

• - 1999 - Tarnów BWA – rzeźba i rysunek
• - 1999 – Gorlice BWA  – rzeźba i rysunek
• - 2001 - Gorlice BWA – rzeźba i rysunek
• - 2002 – Kawiarnia warszawskiej ASP Eufemia – rzeźba i rysunek
• - 2002 - Galeria Krytyków Pokaz – rzeźba ,,Głowy”- Warszawa
• - 2002 – Galeria Prochem - rzeźba i rysunek – Warszawa
• - 2004 - Tarnów BWA – rzeźba
• - 2004 - Gorlice BWA  – rzeźba
• - 2004  – Galeria Oficyna z Ograniczoną Odpowiedzialnością – „Klatka” instalacja –Warszawa
• - 2004 - Galeria Sztuki Miniatura – rzeźba – Grybów
• - 2006 - Agencja Artystyczna Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – „Tożsamość”
• - 2008 – Galeria 3A – „Cud” – Warszawa
• - 2008 – Galeria Krytyków Pokaz – „Pomiędzy” – Warszawa
• - 2009 – CRP Galeria Oranżeria – „Pomiędzy” rzeźba, obiekt, instalacja – Orońsko
• - 2015 – Galeria Ostrołęka – rzeźba
• - 2015 – Galeria Sztuki Zamek -  rzeźba (wystawa dwuosobowa)-Szczecinek
• - 2015 – Galeria Przy Fabryczce – rzeźba - Wołomin
• - 2016 – Galeria Lufcik OW ZPAP – „Autorefleksja” - Warszawa
• - 2018 – sala wystawiennicza MCK Płońsk – „Rzeźba”
• - 2019 – Podziemia Kamedulskie, Bielany/Warszawa „TWORZYWO” (wystawa z Markiem Kowalskim)
• - 2019 - ZPAP Warszawa „SKALA CZŁOWIEK” (wystawa z M. Aleksandrowiczem i S. Brachem)

WYSTAWY ZBIOROWE

• - 2000 – Galeria Kontynent – ceramika – Warszawa
• - 2000 – Galeria Stara Kordegarda w Łazienkach Królewskich – wystawa Uczestników Programu Pomocy Wybitnie Zdolnym - Warszawa
• - 2001 – Galeria Instytutu Słowackiego – rzeźba – Warszawa
• - 2003 - Galeria ZPAP Pryzmat - wystawa artystów warszawskich „Patrzymy na siebie”- Kraków
• - 2003 – Galeria Browarna – wystawa prac Jacka Siennickiego i studentów pracowni rysunku wydziału rzeźby ASP Warszawa – Łowicz
• - 2004 - Płocka Galeria Sztuki - „Dialogi”
• - 2004 – Tarnowski Rynek – instalacja Rama – Sztuka Europejskiej Ulicy – Festiwal Dziedzictwa Kultury
• - 2004 - aula Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie – Z cyklu „Pamięć ciała” – Warszawa
• - 2004 - Płocka Galeria Sztuki – „ W drodze”
• - 2004 - Centrum Rzeźby Polskiej – Triennale Młodych, wystawa liderów – Orońsko
• - 2004 – Galeria Krytyków Pokaz – „W drodze” – Warszawa
• - 2004 – BWA – Jesienny Salon – Ostrowiec Świętokrzyski
• - 2005 – ZUSAMMENARBEIT – Poczdam
• - 2005 - ,,W drodze” – Lesko
• - 2005 - Muzeum Sztuki Współczesnej – „ W drodze” – Radom
• - 2005 – „Świadkowie czasu” – Sztokholm
• - 2005 – Galeria Zepter – wystawa pracowników wydziału rzeźby warszawskiej ASP – Warszawa
• - 2005 – Galeria Oko C.P. – Teresa Plata i przyjaciele – Warszawa
• - 2006 – „Świadectwa czasu” – Berlin
• - 2006 - Galeria Sztuki Bożeny Marki – „Wokół Akademii” – Warszawa
• - 2006 – Muzeum Diecezjalne w Płocku – „Kamień – drewno - metal”
• - 2006/2007r – „Wobec zła” – Płock
• - 2007 – Galeria Sztuki – „Młodzi z Warszawy” – Łudź
• - 2007-2017 – Galeria na Emporach – „Święci Pańscy”, „Dokonało się”, „Pontyfikat”, „Niebo i Ziemia”, „Narodzenie”, „Ojciec”, ,,On i Ona”, ,,Drzewo Drewno”, ,,Miasto”, ,,Skrzyżowanie„ , ,,Woda” –Warszawa
• - 2008/2009 – Ogrody Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego – „Rzeźba dla Warszawy” - Warszawa
• - 2008/2009 – Wystawa Pedagogów ASP Wydziału Rzeźby  w Warszawie – Nowy Sącz, Zakopane, Sucha Beskidzka, Kraków
• - 2009 – Europejskie Centrum Kultury Logos – „Objawienia” – Łudź
• - 2010 – „Wobec przestrzeni” – Wystawa Wykładowców Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie
• - 2010 – Salon Akademii – „Teresa Plata i Przyjaciele” – Warszawa
• - 2010 – Galeria Sztuki – „Resistance” – Sopot
• - 2011 – Galeria Spokojna 15 – „Resistance” - Warszawa
• - 2011 – Galeria Nad Strugiem – wystawa pracowników Wydziału Rzeźby ASP – Zakopane
• - 2012 – Galeria -1 PKOL - ,, Forma Przestrzeń Przedmiot’’- wystawa pracowników Wydziału Rzeźby ASP – Warszawa
• - 2012 – Galeria Saska Kępa - wystawa pracowników Wydziału Rzeźby ASP – Warszawa
• - 2014 – Centrum Promocji Kultury – Pracownia Rzeźby 15 – Warszawa
• - 2014 – Galeria przy Fabryczce -  Pracownia Rzeźby 15 – Wołomin
• - 2015 – Galeria przy Fabryczce – Pracownia Rzeźby 005 – Wołomin
• - 2016 – Ogrody Botaniczne - ,,Dialogi. Warszawska  Stacja Sztuki”- Warszawa
• - 2016 – Galeria ZPAP Kierat I - ,,Pomiędzy” - Szczecin
• - 2017 – Ośrodek Konferencyjno- Wystawienniczy ,, Kasztel w Szymbarku”- oficyna dworska
• - 2017 – ,,Rzeźba współczesna '' Wydział Rzeźby ASP w Warszawie  (koordynator wystawy)
• - 2017 – OW ZPAP ,,EGO” - Warszawa  
• - 2017 – Ogrody Botaniczne- ,,Kod genetyczny XXI „ -Warszawa
• - 2017 – Centrum Promocji Kultury w Dz. Praga Południe m. st. Warszawy ASP Warszawa Pracownia Rzeźby prof. Piotra Gawrona i dr. hab. Grzegorza Witka
• - 2017 – Galeria Muzealna im. Leszka Dutka ,,Zawierciańska Noc Muzeum 2017”
• - 2018 - OW ZPAP „Pasja” / wystawa Sekcji Rzeźby /- Warszawa
• - 2018 - ZPAP – Nurt „Koncentracja zimowa 2018” - Toruń
• - 2018 - CSW Toruń „I PO CO NAM WOLNOŚĆ”
• - 2018 - Budynek główny ASP we Wrocławiu „ZBIÓR” wystawa profesorów i pedagogów Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie
• - 2018 - Szczecin „50/50” Muzeum Techniki i Komunikacji, Zajezdnia Sztuki w Szczecinie
• - 2019 - ZPAP Warszawa „ŻRÓDŁO”
• - 2019 - ASP Gdańsk „Co robi rzeźba” wystawa profesorów i pedagogów Wydziału Rzeźby ASP w Warszawie
• - 2019 - Galeria Fabryczka/Wołomin „Rzeźba i Rzeźba”
• - 2019 – Galeria Krużganek, Katolickie Centrum Kultury Dobre Miejsce „Anima MEA”
• - 2019 - ZPAP Warszawa „Blizna”
• - 2020 - ZPAP Warszawa ,,Pro futuro” wystawa sekcji rzeźba (praca prezentowana premierowo), tytuł rzeźby „I CO DALEJ”

KONKURSY – NAGRODY - WYRÓŻNIENIA (każdemu wydarzeniu towarzyszyła wystawa pokonkursowa)

• - 1993 – wyróżnienie na Ogólnopolskim Przeglądzie Prac z Rysunku i Malarstwa – Koszalin
• - 1995 - nagroda w kategorii malarstwa na Drugim Ogólnopolskim Konkursie Rysunku i Malarstwa - Bielsko-Biała
• - 1998 - Międzynarodowe Triennale Rzeźby w Osace – Japonia (wystawa pokonkursowa)
• - 2000 -  wyróżnienie za pracę „Rywale” w Międzynarodowym  Olimpijskim Konkursie Sztuki i Sportu -  Lozanna / Szwajcaria
• - 2000 - uczestnictwo w Tarnowskim Salonie Zimowym 2000 -nagroda za rzeźbę „Wehikuł Czasu”
• - 2001 - udział w zbiorowej wystawie na I Ogólnopolskim Biennale „Tarnowskie Klimaty 2001” wyróżnienie za rzeźbę pt. „Człowiek chorągiewka”
• - 2001/2002 – udział w konkursie „ Prymas Tysiąclecia” Muzeum Archidiecezji w Warszawie, Marecki Ośrodek Kultury
• - 2004 - wyróżnienie honorowe w konkursie na Pomnik Jana Heweliusza przy Wielkim Młynie w Gdańsku
• - 2005 – nagroda w konkursie na statuetkę – formę nagrodową dla Ministerstwa Infrastruktury w Dziedzinie Transportu (realizacja)
• - 2005 – Nagroda Rektora Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie za osiągnięcia artystyczne i dydaktyczne oraz zaangażowanie w sprawy Uczelni
• - 2006 - VI Triennale Sztuki Sacrum Częstochowa (wyróżnienie za prace pt: „Fakty”
  i prace z cyklu „Dialog”)
• - 2007 – nagroda równorzędna w Międzynarodowym Triennale Rzeźby Plenerowej – Katowice 2007 (rzeźba skierowana do realizacji w przestrzeni miejskiej)
• - 2007 – pierwsza nagroda w konkursie na projekt medalu „Czarna Owca. Skazani na ochronę przyrody”( realizacja)                                                                                                                     
• - 2009 – I nagroda w konkursie na projekt medalu dla Uniwersytetu Warszawskiego wydziału Zarządzania (realizacja)                                                                                                                        
• - 2011 -  konkurs na projekt medalu „Wdowom Katyńskim”                                                               
• - 2011 – wyróżnienie w  konkursie na projekt statuetki  (Nagroda Gospodarcza Prezydenta RP)                                                                                                                                                         
• - 2012r – II nagroda równorzędna (nie przyznano nagrody I) w konkursie na projekt pomnika upamiętniającego Żołnierzy Batalionów Chłopskich i Ludowego Związku Kobiet                  
• - 2012 – III nagroda w konkursie na projekt pomnika Stanisława Staszica 
• - 2013 – konkurs na projekt Pomnika Powstańców Wielkopolskich – Środa Wielkopolska
• - 2014 – Odznaczenie za zasługi dla Związków Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Obozów Koncentracyjnych                                     
• - 2014 – wyróżnienie w konkursie na projekt pomnika Prymasa Augusta Hlonda                      
• - 2014 – wyróżnienie w konkursie na projekt statuetki Ministerstwa Spraw Zagranicznych SOLIDARNOŚĆ
• - 2015 - udział w konkursie na projekt pomnika Rotmistrza Witolda Pileckiego – Warszawa (praca w zespole)
• - 2016 – II nagroda w konkursie na opracowanie koncepcji projektowej pomnika Danuty Siedzikówny ps. „Inka” - Białystok
• - 2016/2017 - III nagroda w konkursie rzeźbiarsko- architektonicznym na wykonanie koncepcji Kwatery Pamięci na Cmentarzu Marynarki Wojennej na Oksywiu – Gdynia
• - 2017 – wyróżnienie I stopnia w konkursie na opracowanie Alei Niezłomnych, Białystok
• - 2017 – udział w konkursie na opracowanie pomnika upamiętniającego postać Feliksa Stamma, Warszawa

REALIZACJE

• - Tablice Pamiątkowe dla Uniwersytetu Warszawskiego
• - Tablica upamiętniająca postać Jana Kreczmara - Akademii Teatralnej w Warszawie ( odlew w brązie)
• - Tablica Upamiętniająca Śluby Jasnogórskie napisane przez Kardynała Stefana Wyszyńskiego, wys. 200cm, szer. 160cm (odlew z brązu, złocone elementy, oprawa z płyty granitowej) praca usytuowana na fasadzie głównej Klasztoru Jasnogórskiego Częstochowa 2012
• - statuetka dla Emitentów Giełdowych
• - statuetki dla Ministerstwa Transportu ( przyznawane w trzech kategoriach)
• - projekt i realizacja ołtarza w kościele pod wezwaniem NMP Niepokalanie Poczętej, wykonanie figury, wys. 300cm (drewno lipowe częściowo polichromowane, praca zespołowa z Bartłomiejem Bałutem) 2004
• - zrealizowanie rzeźby pt: „Ziarna” – Plener w Centrum Rzeźby Polskiej Orońsko – projekt pracy został wyłoniony w konkursie „Rzeźba dla Warszawy”  2010
• - projekt i realizacja trzech drzwi głównych do kościoła pod wezwaniem Ojca Pio , Ursynów- Warszawa 2011-2013, wys. 450cm (odlew z brązu)
• - projekt i realizacja rzeźby dla szpitala ginekologiczno-położniczego pt. „Życie”- Warszawa, wys. 250cm (odlew z brązu, kamień otoczak narzutowy) 2013
• - projekt i realizacja rzeźby plenerowej pt. „Zwiastun”- Mrągowo – Sympozjum Rzeźby w Kamieniu „Mrągowo – Wyrzeźbione Miasto”, 2010, wys. 220 cm, 65 x 415 cm (kamień otoczak narzutowy, elementy stalowe) praca usytuowana w przestrzeni miejskiej
• - projekt i realizacja rzeźby plenerowej pt. „Granice”- Zawiercie – Plener Rzeźbiarski 2013r, wys. 250 cm, szer. 200 cm, gr. 60 cm (kamień piaskowiec, otoczak, element stalowy) praca usytuowana w Alei Pamięci Weteranów Zawiercie
• - projekt i realizacja figury Chrystusa ukrzyżowanego do ołtarza głównego, do kościoła pod wezwaniem Ojca Pio, Ursynów-Warszawa, 2015, wys. 270cm (rzeźba przeznaczona do odlewu w brązie)
• - projekt i realizacja rzeźby plenerowej pt.” Wahadło” IV międzynarodowy plener rzeźby z drewna „ Migranci. Swoi? Obcy?” - Gdańsk 2016, wys. 500 cm, dł. 860 cm, szer. 70 cm (drewno, kamień, stal, wiatr )
• - projekt i realizacja tablicy upamiętniającej błogosławionego Honorata Koźmińskiego, wys. 85 cm, szer. 85 cm, ( brąz patynowany ) praca znajduje się w kościele  paulinów pw.  Świętego Ducha w Warszawie – 2017
• - realizacja (współautorstwo) repliki tablicy pamiątkowej poświęconej uczniom Szkoły Zgromadzenia Kupców poległym w latach 1914 - 1920, wys. 200 cm, szer. 113 cm, (brąz patynowany) praca zamontowana na Uniwersytecie Łódzkim - 2018