Gorlicka Autorka. „Przy wspólnym stole” [HALO PO GODZINACH]

Przy wspólnym stole 

Obserwuję otoczenie 
Czy to hałas, czy też ciszę. 
Wszystko wielkie ma znaczenie,
Każdy szept należy słyszeć. 

Świat do przodu pędzi stale, 
Rozpędzony dokądś gna, 
Nie ogląda się on wcale,
Co się zacznie, dalej trwa.
 

Jeden człowiek będzie wilkiem,
Co je owce na śniadanie 
Drugi przy śniadaniu milknie, 
Choć mu nie smakuje danie. 
 

Inny patrzy w lustro stale, 
Lecz nie widzi z siebie nic,
Bo na zewnątrz niewidzialne,
To, co w środku może być. 
 

Jest i taki co na dłoni 
Serce wszystkim okazuje,
Lecz ukryte ma na skroni 
Rany, które stale kłuje.
 

Będzie taki, co po chmurach 
Tańczy we śnie i na jawie, 
Biegać będzie on po górach, 
Boso po zielonej trawie. 
 

Będzie taki, co ze strachem, 
Budzi się każdego dnia.
Oczy zasypane piachem 
Lęk przesłania każdy stan. 
 

Każdy inny, piękny cały,
Każdy swe powody ma 
Nikt tu nie jest doskonały 
Nikt zły nie chce być ot tak. 
 

I nam wszystkim pod tym niebem 
Razem przyszło tak tu żyć. 
Trzeba nam się dzielić chlebem 
I dla innych dobrym być. 

Gorlicka Autorka